Zoals sommigen van jullie weten word ik over negen dagen geopereerd aan mijn kaak. En om eerlijk te zijn begin ik nu aardig nerveus te worden. Afgelopen weken waren gevuld met het wennen aan een universiteitsritme, en met name het afronden van mijn bestuursjaar. De afrekening is inmiddels goedgekeurd (met winst!) en de constitutieborrel was afgelopen woensdag (en zeer geslaagd!). Het enige dat ik nu denk is: kaak, kaak, kaak.
De eerste vraag die bekenden en vrienden vragen als ik vertel dat ik onder het mes gaat is; waarom? Ik zie er toch prima uit, en heb ik last van mijn kaak dan? Nou ja, eigenlijk wel een beetje, ja. De beugel die van de eerste tot en met de derde klas in mijn mond heeft gezeten heeft het resultaat van tien jaar duimen kunnen terugbrengen tot een overbeet van ongeveer 7 millimeter. Maar 7 millimeter is toch nog aardig wat. In de winter ben ik standaard verkouden, omdat ik gewend ben te ademen door mijn mond. En jaren logopedie waren en nodig om (soms iets té) verstaanbaar te kunnen praten. Daarnaast begon mijn kaak te 'knakken' als ik kauwde; de slijtage begon toe te slaan. Daarnaast speelde er altijd in mijn achterhoofd dat áls ik iets wilde veranderen aan mezelf, dat dat het verkleinen (of laten verdwijnen) van die overbeet zou zijn.
Toch heb ik er tot november vorig jaar nooit aan gedacht om een operatie aan te gaan. Tot dat we met de familie aan het eten waren en mijn zusje begon te klagen dat ik zo smakte (mijn reactie: ik kan mijn lippen niet op elkaar doen, ik heb een overbeet!!) en mijn vader vervolgens vertelde dat hij iemand kende die een operatie aan haar kaak had gehad. We lachten en gruwelden bij de gedacht dat je kaak doorgezaagd zou worden. Maar toch maakte ik de volgende dag een afspraak bij mijn vertrouwde orthodontist; nee heb je, ja kun je krijgen.
De afspraak bij de ortho duurde vijf minuten. De centimetermaat werd er bij gehaald en een boekje met welke operatie ik waarschijnlijk zou krijgen. Vervolgens werd ik doorgestuurd naar de kaakchirurg; een teken dat die overbeet echt niet 'tussen mijn oren' zat (eigenlijk wel natuurlijk!). De kaakchirurg besteedde eerst een flinke tijd aan zijn herinneringen aan Nijmegen; hij heeft ook hier gestudeerd. Daarna werden er röntgen-foto's gemaakt en kreeg ik goed nieuws, ik bleek namelijk geen verstandskiezen te hebben. Dat scheelde weer een hoop verdovingen en bloedingen. Vervolgens tekende mijn chirurg hoe mijn profiel eruit zou komen te zien; wanneer hij de onderkaak naar voren zou verplaatsen en een stukje mijn kin naar voren zou plaatsen zou ik een 'normaal' profiel krijgen. En daar doen we het voor.
Mijn operatie werd sowieso door de verzekering vergoed, maar om die operatie te krijgen zou ik eerst een beugel krijgen. Of de verzekering die zou betalen was maar de vraag, ik had immers al eens een beugel gehad. In januari ontving ik de brief waarin slechts een enkel zinnetje getypt was; alles werd vergoed. En toen kon het beugelzetten beginnen.
Sinds mei loop ik rond met een schitterende blokjesbeugel. En ook al lijk ik er veertien mee ben ik er trots op; een beugel betekent operatie. Afgelopen zomer zijn alle afspraken met het ziekenhuis gemaakt doorliep ik de pre operatieve screening (ik ben kerngezond) en doorliep ik in sneltempo de sterkten van draden die ik in mijn beugel kon krijgen (inmiddels de strakste draad die er bestaat; en mijn tanden staan rechter dan ooit). Meer hierover is te lezen onder deze link.
Afgelopen week ben ik voor de laatste keer voor de operatie bij mijn medische vrienden geweest. Van de ortho kreeg ik zes extra verticale haken op mijn beugel (niet handig met eten) en met mijn kaakchirurg besprak ik de definitieve plannen voor de operatie. Halverwege mijn behandeling is besloten om ook mijn bovenkaak te verhogen tijdens de operatie, omdat je nu al mijn tandvlees ziet als ik lach. Niet geheel noodzakelijk, maar chirurgen zijn perfectionisten. En ik ook trouwens. Op papier heb ik mijn 'nieuwe' profiel al gezien. Het is echter moeilijk in te beelden hoe het er daadwerkelijk uit komt te zien, en dan vooral mijn voor-aanzicht. Ik hoop in ieder geval dat er niet(s) veel verandert, maar dat ik voortaan gewoon zonder al te veel moeite mijn mond kan sluiten en duidelijk kan praten.
Maandag over een week (26 september) word ik geopereerd en ik zal één nachtje in het ziekenhuis blijven ter controle. Daarna mag ik naar huis en zie er waarschijnlijk uit als zo'n Albert Heijn-hamsterje. Dus ik blijf maar een weekje bij mijn ouders. Daarna zwakt de zwelling hopelijk snel af en mag ik doen wat ik altijd al deed (zo ongeveer). Eten zal waarschijnlijk nog lastig zijn, dus de eerste dagen/weken moet ik overleven op pap en soep (goed voor de lijn). Deze laatste daagjes eet ik dus alleen maar pizza, chocola, koekjes en patat; nu kan het nog!!
Ik houd jullie op de hoogte (als ik daar toe in staat ben, natuurlijk)
Kan me voorstellen dat je aan niets anders meer kan denken! Spannend hoor, ik krijg al kippenvel als ik er over lees (maar ik ben dan ook een watje als het aankomt op dit soort dingen). Succes met de operatie en ik hoop dat je blij bent met het resultaat!
BeantwoordenVerwijderen