Let's go down the disco: maart 2010

dinsdag 30 maart 2010

dinsdag 23 maart 2010

dinsdag 16 maart 2010

Last post before I leave to..

.. Sofia, Bulgaria!

Morgen vertrek ik dan eindelijk, met een koffertje gevuld met zowel een zonnebril als dikke ski sokken, op weg naar het verre oosten!

Ik heb geen idee wat ik er van moet verwachten, en voorzie grijze gebouwen, een onbegrijpbaar taaltje, raar geld en armoede. Diana (mijn Bulgaar) zal me ophalen van het vliegveld en heeft een druk programma voor mij in elkaar gezet, geloof ik. We gaan in ieder geval de bergen in (ik heb in mijn hele leven nog nooit een échte berg gezien) om tradtionele Bulgaarse huisjes te bekijken, haha.

Liefs!

maandag 15 maart 2010

Hartverzakking

Het nadeel van verhuizen is dat je alles kwijt raakt. Gisteren was is mijn agenda kwijt, vandaag was het ene voorwerp kwijt dat ik absoluut niet kwijt mocht raken: mijn paspoort. Mijn agenda vond ik een paar minuten nadat ik me realiseerde dat ik hem kwijt was, mijn paspoort zorgde voor veel meer stress...

Toen ik vanmiddag thuis kwam, me verheugend op een vrij middagje, zag ik mijn zwarte tasje aan de stoel hangen. In dat zwarte tasje zit normaal gesproken een knalroze etui met daarin mijn paspoort.. maar nu even niet. Het tasje was leeg. Nadat ik mijn hele kamer overhoop had gehaald (nu is die niet heel groot) kwam ik tot de conclusie dat hij niet hier in de Fransestraat kon liggen. Mijn hartslag steeg met de minuut, want ik had mijn paspoort ECHT nodig, omdat ik woensdag naar Bulgarije vlieg.

Eerst ging ik langs de AH, daar lag hij niet. Daarna naar het gemeentehuis (ook omdat ik vergunningen moest fixen met Laura) en vervolgens weer naar de Fransestraat. Maar na heel veel dubbel checken kwam ik tot de conclusie dat hij hier echt niet was.

Toen stond ik voor het dilemma: fiets ik naar Hatert (oude kamer), of ga ik langs het politiebureau om aangifte te doen en vervolgens bij de gemeente met extreme spoed een reisdocument aan te vragen (en dus vele euro's kwijt te zijn aan bureaucratisch gedoe). Ik had nog anderhalf uur de tijd, dus als ik al een gek naar mijn oude kamer zou fietsen (is ongeveer 4 km - heen) zou ik het net halen... En daar stond ik dan, bezweet, haren in de war en buiten adem, voor de deur van mijn oude kamertje... en daar lag hij, het roze etuitje met daarin mijn paspoort. HALLO, BULGARIJE!!

Dus de moraal van het verhaal (zoals mijn vader al zei), schaf een ID-kaart aan, Judith!

PS. Het werd nog even spannend toen ik in het gemeentehuis ging melden dat mijn paspoort weer terecht was. De mevrouw achter de balie zei eerst dat er sowieso een gat door mijn paspoort moest, omdat ik al had gemeld dat hij kwijt was, waarop ik keihard 'NEEEEE' uitriep. Maar godzijdank begreep ze me verkeerd.

Anders kon ik immers alsnog niet vliegen.

zondag 14 maart 2010

Franse slag

Daar zit ik dan, een week nadat ik de sleutel heb gekregen, op mijn nieuwe kamer. Het huis is reusachtig en vooral erg schoon. Mijn kamer is klein, maar wel fijn. Het uitzicht is perfecto, ik zie de kerk en het torentje van het huizenblok aan de overkant. Mijn huisgenootjes zijn ook prima en de stad is vijf minuten fietsen.

En nu zal ik ophouden met opscheppen, en mijn hulpjes bedanken. Dus bij deze: vader, Geerte, Jeroen en Laura: bedankt met helpen, fietsen en sjouwen.

Ik hoop iedereen snel hier in de Fransestraat te mogen verwelkomen!