zondag 27 september 2009
vrijdag 25 september 2009
maandag 21 september 2009
zaterdag 19 september 2009
Ook Aaf wordt gelukkig van de nieuwe Ikea-gids
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik voel altijd een golf van geluk door me heengaan als ik de nieuwe Ikea-gids per post krijg. Zo’n dik boek, gratis, vol plaatjes, van spullen die bijna niks kosten. Vooral de plaatjes in het begin vind ik fantastisch, van diverse ingerichte kamers die bedoeld zijn voor specifieke doelgroepen, bijvoorbeeld de beginnende kunststudent, of de alleenstaande moeder met drie kinderen die heel veel van planten houdt, of het samenwonende jonge stel met een passie voor koken.
En natuurlijk de oplossingen voor kleinwonenden: dit jaar is dat een foto van een geheel rood eenkamerappartement, met een hoogslaper die boven de bank zweeft, drie krukjes voor als er bezoek komt en een heleboel handige opbergers, want Ikea is dol op handige opbergers.
Daar kan ik uren naar turen.
Ik word er rustig van. Zo’n foto geeft me het idee dat er grip te krijgen is op het leven. Of in ieder geval op een eenkamerwoning.
Gisteren lag de nieuwe gids bij mij in de bus, en ik denk bij iedereen van de wereld. En ineens stond er een gekke foto in. Op pagina 6 en 7.
De foto was nu eens niet gemaakt in zo’n klinisch Ikea-huis met witte muren en een vloer vol Zweedse kleedjes, maar in een neogotisch appartement in Brussel of Parijs. De muren hadden lambriseringen. Ik zag Korinthische zuilen (of andere zuilen, maar dit zijn de enige zuilen die ik me van geschiedenisles herinner). En er viel niet van dat helwitte zonlicht naar binnen, zoals op alle Ikea-foto’s, maar een troebel, gefilterd stadslicht. Een beetje film noir-achtig. Er lagen ook allemaal antieke boeken in de kamer. En er stond een lessenaar, met daarop een partituur.
Verbijsterd staarde ik naar de foto. Wat was dit? Ging de frisse Ikea zich nu ineens ophouden in mondaine appartementen van grootstedelijke intellectuelen die nog nooit van opbergers gehoord hadden?
Maar toen staarde ik wat langer en werd ik gerustgesteld. Daar, bij de sterrenkijker, stond gewoon driezitsbank Stockholm. En daar was dat Ikea-bureaulampje dat iedereen heeft. O, en daar nog een. Daar was zo’n foeilelijke, ingelijste zwartwitfoto van een zonnebloem. En daar stonden, ach, het kon ook niet anders, vijf Billy’s.
Ik werd weer rustig. Er mag niet te veel veranderen in de wereld, en al helemaal niet in de wereld van Ikea.
Aaf Brandt Corstius in NRCnext
En natuurlijk de oplossingen voor kleinwonenden: dit jaar is dat een foto van een geheel rood eenkamerappartement, met een hoogslaper die boven de bank zweeft, drie krukjes voor als er bezoek komt en een heleboel handige opbergers, want Ikea is dol op handige opbergers.
Daar kan ik uren naar turen.
Ik word er rustig van. Zo’n foto geeft me het idee dat er grip te krijgen is op het leven. Of in ieder geval op een eenkamerwoning.
Gisteren lag de nieuwe gids bij mij in de bus, en ik denk bij iedereen van de wereld. En ineens stond er een gekke foto in. Op pagina 6 en 7.
De foto was nu eens niet gemaakt in zo’n klinisch Ikea-huis met witte muren en een vloer vol Zweedse kleedjes, maar in een neogotisch appartement in Brussel of Parijs. De muren hadden lambriseringen. Ik zag Korinthische zuilen (of andere zuilen, maar dit zijn de enige zuilen die ik me van geschiedenisles herinner). En er viel niet van dat helwitte zonlicht naar binnen, zoals op alle Ikea-foto’s, maar een troebel, gefilterd stadslicht. Een beetje film noir-achtig. Er lagen ook allemaal antieke boeken in de kamer. En er stond een lessenaar, met daarop een partituur.
Verbijsterd staarde ik naar de foto. Wat was dit? Ging de frisse Ikea zich nu ineens ophouden in mondaine appartementen van grootstedelijke intellectuelen die nog nooit van opbergers gehoord hadden?
Maar toen staarde ik wat langer en werd ik gerustgesteld. Daar, bij de sterrenkijker, stond gewoon driezitsbank Stockholm. En daar was dat Ikea-bureaulampje dat iedereen heeft. O, en daar nog een. Daar was zo’n foeilelijke, ingelijste zwartwitfoto van een zonnebloem. En daar stonden, ach, het kon ook niet anders, vijf Billy’s.
Ik werd weer rustig. Er mag niet te veel veranderen in de wereld, en al helemaal niet in de wereld van Ikea.
Aaf Brandt Corstius in NRCnext
zondag 13 september 2009
Faaaaaaaieeeeeer
Als mensen aan mij vragen hoe Lowlands was zeg ik altijd dat het helemaal geweldig was. Als mensen aan mij vragen welke bands ik heb gezien noem ik namen als the Arctic Monkeys, Bloc Party en The Whitest Boy Alive. Tot nu toe vergat ik altijd te vertellen dat ik Kasabian ook had gezien. En dat ze geweldig waren. Vandaar, bij deze, een post over enkel en alleen deze band.
donderdag 10 september 2009
"When it's rainy and cold on a Wednesday night"
Coldplay gaf mij een waar festivalgevoel, een miljoen papieren vlinders tijdens Lovers in Japan, uitzicht over een zee van mensen op de schouders van vriendlief gedurende Viva la Vida, natte ogen met Fix You, enorme gele ballonnen voor Yellow en onophoudelijk visueel genot in de vorm van animaties en vuurwerk in alle denkbare kleuren.
woensdag 9 september 2009
Lezen
Ik wil wel iets schrijven, maar ik heb geen idee meer wat. Het is niet zo dat ik een writersblock heb (ik typte eerst: schrijversblok), ik heb het denk ik gewoon druk. Mijn overstap naar antropologie bevalt tot nu toe zeer goed! De combinatie van deze studie met een minor politicologie (Europese politiek) is wel iets pittigers dan verwacht - ik lees de hele dag door boeken - maar ach, het is wel een hele leuke combinatie.
Mijn nieuwe studiegenoten zijn leuk, ik heb voor het eerst sinds tijden een deadline ruim, en dan ook echt ruim, van tevoren gehaald. Ik heb vanavond een verjaardag en ga daarna naar de Mug, zoals bijna elke woensdag. Morgen gaan we naar het park, picknicken, en hopen we een beetje van Colplay te kunnen horen.
Het gaat goed, het gaat prima. Maar nu ga ik weer lezen.
Mijn nieuwe studiegenoten zijn leuk, ik heb voor het eerst sinds tijden een deadline ruim, en dan ook echt ruim, van tevoren gehaald. Ik heb vanavond een verjaardag en ga daarna naar de Mug, zoals bijna elke woensdag. Morgen gaan we naar het park, picknicken, en hopen we een beetje van Colplay te kunnen horen.
Het gaat goed, het gaat prima. Maar nu ga ik weer lezen.
dinsdag 1 september 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)