Gêne in het ziekenhuis

Al sinds een tijdje kom ik regelmatig in het ziekenhuis – niets ernstig, dus geen zorgen. Lopen door een ziekenhuis vind ik fascinerend, telkens vraag ik me af wat dat ene meisje dan heeft, en waarom die oude meneer er is. Ik waan me in een ziekenhuisserie en kijk zeer geïnteresseerd mee in statusmappen en naar röntgenapparaten. Toch levert het ook genante momenten op.

Zo zat ik gisterochtend op een bankje voor de spreekkamers te wachten op een gesprekje met de chirurg. Mijn chirurg kan nogal chaotisch zijn – en dat is hij hopelijk niet in de operatiekamer – maar ik moest extra lang wachten dan normaal. Gelukkig kwam er een aardige zuster met mij praten die vervolgens de vraag stelde die iedereen op de afdeling vraagt als ik langskom: ‘Zijn je ouders er niet?’. Nee natuurlijk zijn die er niet, ik ben eenentwintig en kan heus wel een onschuldig gesprekje met een chirurg voeren. Ik weet dat ik door mijn blonde wenkbrauwen en blokjesbeugel jonger lijk, maar kom op.

Maar dit is natuurlijk best onschuldig. De meest genante gesprekken vinden plaats in de wachtkamers, want eigenlijk wil je daar helemaal niet praten. In ieder geval niet over elkaars ziektebeelden, maar goed waar moet je het ander over hebben. In de, verder lege, wachtkamer bij de anesthesist kwam er een meneer naast mij zitten. Met een schuin oog keek ik op zijn operatieformulier. Een rugoperatie. De meneer vraagt aan mij wat er op mijn papiertje staat. Ik leg hem uit waarom ik hier ben en vertel hoe ze in mijn kaak gaan zagen - altijd een leuk horrorverhaal om te vertellen. De meneer moet lachen en vraagt of ik een vriendje heb. ‘Neuh’, zeg ik. Vertelt de rugpatiënt me vervolgens dat het na de operatie vast helemaal goed gaat komen; ‘Dan ben je vast veel knapper’. Ik praat voortaan niet meer in wachtkamers.