Je kijkt over de reling in de kantine naar beneden en ziet iemand ijverig iets schrijven wat lijkt op een brief. Netjes en met dikke zwarte pen is al een heel verhaal neergepend. Een liefdesbrief? Wanneer hij klaar is met schrijven zoekt hij een adres. Dit schrijft hij over van een klein strookje papier uit zijn portemonnee. De envelop is verdikt met bubbeltjes plastic. Hij twijfelt: één, twee of drie maal vouwen? De keuze valt op drie maal, zorgvuldig en secuur. Langzaam glijden zijn vingers over de scherpe vouwlijnen. Zo past hij precies in de envelop. De plakrand plakt en dicht de envelop en weg is de brief, veilig in plastic en papier. De kladversie verdwijnt in een reader.
Hij ruimt alles op, doet zijn jas, das en Ipod aan en verlaat het gebouw, de envelop belangrijk in de hand.
Die zie je waarschijnlijk nooit weer. Oh ja, nog even wanneer hij het plein oversteekt, maar dan verdwijnt hij tussen de poorten. Dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten