Nu kon ze net zo goed haar hele partijprogramma schrijven

Je vraagt je af met wie Rita Verdonk brainstormt. Zoveel mensen zitten er niet meer bij de TON. Ze heeft een nieuwe ‘man achter Rita Verdonk’ ingehuurd, maar die is er pas net.

Ik denk dat Rita Verdonk voornamelijk brainstormt met zichzelf. ’s Nachts, als iedereen slaapt. Haar man en kinderen hebben genoeg van haar plannetjes, en door haar collega’s wordt ze uitgelachen.

Ik veroordeel dat niet, brainstormen in bed, want ik doe het zelf ook, als ik niet kan slapen. Maar het is een slecht idee. Iedereen kent het fenomeen: je ligt ’s nachts ideeën te bedenken, en die lijken dan briljant. Soms schrijf je ze zelfs op. Maar als je ’s morgens wakker wordt, blijken die ideeën waanzinnig slecht te zijn.

Zo lag Rita koortsachtig te denken. Ze wilde voor Oud en Nieuw met een partijprogramma komen, anders zou ze echt het narretje van de Kamer worden. Tot dan toe had ze eigenlijk maar één veelbesproken speerpunt gehad, en dat was Het Behoud van Sinterklaas. Maar ja, Sinterklaas was nu achter de rug, en dat was eigenlijk heel goed verlopen. Hij was niet afgeschaft of doodgeschoten. Dus dat kon ze laten zitten.

Het moest iets met regels zijn. Ze sprak vaak morrende Nederlanders die kwaad waren dat ze geen tuinhuis op hun eigen perceel mochten bouwen. Oké, daar kwam een programmapunt. Hier met dat kladblok. Een regel...over regels. ‘Zo eenvoudig mogelijk, wordt de eerste regel.’ Mooi. Mooi gevonden. Ze bedacht nog een regel over regels. Bij elke regel die er bedacht werd, moesten politici zich voortaan afvragen: ‘Hebben we deze regel echt nodig?’ Prachtig.

Ze was nu op dreef, en klaarwakker. Nu kon ze net zo goed haar hele partijprogramma schrijven. Het lampje kon niet aan, anders zou haar man wakker worden. Ze hield het kladblok heel dichtbij haar gezicht.

Het ging ineens heel snel. ‘Wel immigranten, maar alleen slimme. En ze moeten er elk moment weer uitgezet kunnen worden.’ ‘Stadsdelen en provincies afschaffen.’ Want die maakten alleen maar regels die niet echt nodig waren. ‘Meer blauw op straat.’ ‘Minder files.’

Bij het programmapunt over de files voegde ze nog iets toe. ‘De stoplichten moeten beter afgesteld worden.’ Dat niemand dáár nou opgekomen was! Maar ja, het schoot haar ook nu pas te binnen, om zeven over vier ’s nachts.

Ze ging tevreden slapen en presenteerde de volgende dag haar plannen aan Nederland. Een beetje moe. Maar trots.

Aaf Brandt Corstius in NRCnext, 18 december 2008