Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik voel altijd een golf van geluk door me heengaan als ik de nieuwe Ikea-gids per post krijg. Zo’n dik boek, gratis, vol plaatjes, van spullen die bijna niks kosten. Vooral de plaatjes in het begin vind ik fantastisch, van diverse ingerichte kamers die bedoeld zijn voor specifieke doelgroepen, bijvoorbeeld de beginnende kunststudent, of de alleenstaande moeder met drie kinderen die heel veel van planten houdt, of het samenwonende jonge stel met een passie voor koken.
En natuurlijk de oplossingen voor kleinwonenden: dit jaar is dat een foto van een geheel rood eenkamerappartement, met een hoogslaper die boven de bank zweeft, drie krukjes voor als er bezoek komt en een heleboel handige opbergers, want Ikea is dol op handige opbergers.
Daar kan ik uren naar turen.
Ik word er rustig van. Zo’n foto geeft me het idee dat er grip te krijgen is op het leven. Of in ieder geval op een eenkamerwoning.
Gisteren lag de nieuwe gids bij mij in de bus, en ik denk bij iedereen van de wereld. En ineens stond er een gekke foto in. Op pagina 6 en 7.
De foto was nu eens niet gemaakt in zo’n klinisch Ikea-huis met witte muren en een vloer vol Zweedse kleedjes, maar in een neogotisch appartement in Brussel of Parijs. De muren hadden lambriseringen. Ik zag Korinthische zuilen (of andere zuilen, maar dit zijn de enige zuilen die ik me van geschiedenisles herinner). En er viel niet van dat helwitte zonlicht naar binnen, zoals op alle Ikea-foto’s, maar een troebel, gefilterd stadslicht. Een beetje film noir-achtig. Er lagen ook allemaal antieke boeken in de kamer. En er stond een lessenaar, met daarop een partituur.
Verbijsterd staarde ik naar de foto. Wat was dit? Ging de frisse Ikea zich nu ineens ophouden in mondaine appartementen van grootstedelijke intellectuelen die nog nooit van opbergers gehoord hadden?
Maar toen staarde ik wat langer en werd ik gerustgesteld. Daar, bij de sterrenkijker, stond gewoon driezitsbank Stockholm. En daar was dat Ikea-bureaulampje dat iedereen heeft. O, en daar nog een. Daar was zo’n foeilelijke, ingelijste zwartwitfoto van een zonnebloem. En daar stonden, ach, het kon ook niet anders, vijf Billy’s.
Ik werd weer rustig. Er mag niet te veel veranderen in de wereld, en al helemaal niet in de wereld van Ikea.
Aaf Brandt Corstius in NRCnext
Geen opmerkingen:
Een reactie posten