0.00 uur
Als ik nog één keer ´Winnie Bezoek´ voor Meneer Aardappel moet zingen, maak ik mezelf van kant.
Ik ging naar de slaapkamer van mijn zogenaamde ouders en praatte door de deur met ze. Ik heb pap wel eens in zijn pyama gezien en dat is geen fraai gezicht voor zo´n artistiek en gevoelig iemand als moi.
´Hallo.. ik ben het. Georgia. Weten jullie nog? Jullie dochter, Libby, weten jullie die nog? Nog geen meter hoog, blond, onverklaarbaar gewelddadig?? Gaat er al een lampje branden?'
Vati schreeuwde: 'Georgia, wat is er nu weer? Waarom lig je niet in bed? Je moet morgen naar school.'
'Dag, vader, wat heerlijk om je weer eens te spreken..'
'Georgia, als ik mijn bed uit moet om naar die praatjes van jou te luisteren.. je bent echt niet te oud voor een tik hoor!'
Tik? Is hij nu echt doorgedraaid? Hij heeft nog nooit van zijn leven iemand een tik gegeven. De laatste keer dat hem op de kast jaagde, gooide hij zijn pantoffel naar me. Hij mistte mij, maar raakte zijn dolkomische (in de omgekeerde wereld) koffiemok in de vorm van een achterste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten